Και να που πέρασαν οι μέρες...

και ο Μολώχ επέστρεψε στη βάση του. Έστω και προσωρινά. Εμπειρίες θα ακολουθήσουν προσεχώς!

Έφυγα

άντε γεια παίδες!

Τελευταίο μέχρι το επόμενο...

πολύ με πίκρανε η ζωή
μακρυά θα φύγω ένα πρωι
θ' ανέβω σ'ένα αεροπλάνο
να δω τον κόσμο από 'κει πάνω

Σε αεροπλάνο δεν θα ανέβω, στην αεροπορία όμως θα πάω... Σας χαιρετώ όλους και σας περιμένω πάλι εδώ στις 8/12 για debrief της κατάστασης (Α ρε Bauer!). Νομίζω ότι θα αντιμετωπίσω μια από τις χειρότερες καταστάσεις της ζωής μου. Ψυχολογικά έτοιμος δεν είμαι αλλά δεν νομίζω ότι θα ήμουν και ποτέ. Με τις διαταγές έχω ένα πρόβλημα ρε παιδί μου. Θέλω αποδεδειγμένη εξουσία και όχι διορισμένη... Πώς θα βγάζω το σκασμό σε κάθε μαλακία; Πώς δεν θα γυρίσω να πω "ρε δε γαμιέσαι πρωί πρωί;". Αυτοσυντήρηση ελπίζω. Άλλωστε τείνω να πιστέψω ότι ο στρατός από μόνος του είναι η ένταξη στην κοινωνία του τίποτα. Για πρώτη φορά δεν θα έχει σημασία ποιός είσαι. Μετά τη θητεία και για καιρό δεν θα έχει σημασία γιατί και πάλι θα κάνεις ότι σου λένε... Ίσως τελικά δεν με φοβίζει ο ίδιος ο στρατός αλλά το γεγονός ότι είναι το ξεκίνημα της καταπιεσμένης ζωής...

Φίλοι κι αδέρφια καλό κουράγιο σε ότι κάνετε.
Μ. επιστρέφω σε 25 μέρες. Φρόνιμα.
Σωτήρη πάρε καινούριο κινητό.
Δεκανέα, you have no power over me.
Μάξιμε, αν ποτέ με πουν ψαρι θα θυμηθώ το φαγγρί από το Ομαν.
Πάπυρε, αν δεν έχω σήμα θα θυμηθώ εσένα.
Πέτρο, εσένα και τις συμβουλές σου θα σας θυμάμαι συχνά.
Πυθαγόρα, hang in there, τα βιβλία σου έρχονται.
Μίλτο, αι μάθε C# ρα!
Μικρέ κοίτα να περάσεις σε κανένα ΑΕΙ μη σου σπάσω τα πόδια.
Τάκη, πάρε δανεικό το Νέρι.

Adios! Aufwiedersehen! Alasmaladik! Ciao! Goodbye!

Τραμπολίνο

Όταν ξεκινούσα το βλογ αυτό, η ψυχολογία μου σερνόταν στο χώμα. Μετά με την πτυχιακή ξεχάστηκα λίγο, βοήθησε και η μετάταξη βέβαια. Από χτες το βράδυ είμαι πάλι εκτός λειουργίας. Άρχισα τα γιατί τα πως και κάθε άλλη ερώτηση, σίγουρο βήμα για την κατάθλιψη. Και ναι όλοι πάνε. Και ναι κανείς δεν έπαθε τίποτα. Και ναι το μεγαλοποιώ. Χαρούμενος πάντως δεν μπορώ να είμαι. Σκάαατα με το συμπάθειο.

Κόστος Ε.Α.

15 σλιπάκια
15 φανέλες με μανίκι κοντί
3 φανέλες τιράντα

Λόγω μεγέθους (125 κ. στο 1.80) παίρνω σλιπάκια από συγκεκριμένη εταιρεία γιατί αυτά με βολεύουν καλύτερα. Όλοι το ίδιο φαντάζομαι. Πόσο λέτε ότι πήγαν τα παραπάνω;

Πετάει ο Μόλωχ;

Πετάει.
Νέα ημερομηνία 12/11 124 ΠΒΕ Τρίπολη. :)

Ζω με την ελπίδα...

ότι έχω μεταταχθεί στην αεροπορία. Ως τότε...

Πηδά γύρω από μεγάλους στρατώνες
φυλάξου από ανύπαρκτους εχθρούς
βράδια παρέα μ' εφιάλτες στους κοιτώνες
μέτρα το χρόνο με άρρωστους σφυγμούς

Για την πατρίδα κι όλους αυτούς
που δεκάρα για σένα δεν δίνουν
για γυναίκες παιδιά, κουφούς και τυφλούς
που κατάμουτρα στους δρόμους
σε κοιτάν και σε φτύνουν

Κάνε πίσω ήρθε ο καιρός να ξεχάσεις
όσα ως τώρα νόμιζες απλά
στις τουαλέτες τα όνειρα σου θα ξεράσεις
θα χαλαρώσεις και θα μπεις στη σειρά.

Για την πατρίδα κι όλους αυτούς
που δεκάρα για σένα δεν δίνουν
για γυναίκες παιδιά, κουφούς και τυφλούς
που κατάμουτρα στους δρόμους
σε κοιτάν και σε φτύνουν.

Τρύπες

Στοίχημα...

Ισοπεδώθηκε κι η λογική που είχα για χρόνια,

Από ένα μάτσο κωθώνια, που ’χουν στον ωμό γαλόνια

Η ησυχία που χει, μάνα, απόψε είναι ένοχη,

Και στα αυτιά μου έχω τις φωνές τους από το πρωί.

Δεν βλέπω απόψε ουρανό,

Οι ψυχές δεν ξέρω που πάνε,

Πως πάω χαμένος νομίζω, σαν το φαΐ που πετάνε.

Οι υπόλοιποι στον θάλαμο πια δεν μου μιλάνε,

Αφού δεν βρίσκω το λόγο σε κανένα να μιλώ.

Στέκομαι μόνος στο κρεβάτι μου απλά και προσποιούμαι,

Και γράφω όπου βρω την λέξη αρνούμαι,

Γιατί,

Αρνούμαι, να ’χουμε ειρήνη και να είμαι εδώ,

Αρνούμαι, να τους παρακαλάω για να σε δω

Αρνούμαι, να γυρίζω στο παντού και πουθενά

Για ένα χαρτί που εντέλει δεν σου δίνει τίποτα,

Νιώθω στείρος,

Του μυαλού μου η βίδα έχει λασκάρει,

Παρ’ το χαμπάρι, στο δρεπάνι τους δεν γίνομαι στάρι.

Για εκεί με βλέπω ρε γαμώτο...

Το ρητό του τεχνικού

είναι
"θέλειν εστί δύνασθαι". Αυτός που θέλει μπορεί. Εγώ που δεν θέλω δηλαδή τι κάνω; Μήπως βρήκα αιτία απαλλαγής;

Και όμως ήρθε!

Τεχνικό ΥΕΑ στην Πάτρα, 5/11/2007.

Μάλιστα. Υπάρχουν σίγουρα και χειρότερα. Πολύ χειρότερα. Άντε να δουμε τι θα δούμε...

Στοχοθέτηση

Όπως ίσως κάποιοι κατάλαβαν, ο Μολώχ με όλο του το μεγαλείο μπαίνει φαντάρος αυτές τις μέρες. Αντί να λερώνει τα κομμάτια του με τα στρατολογικά, άνοιξε αυτό εδώ. Το blog χωρίς λόγο για να χωρέσει τον παραλογισμό των όσων θα βρει μπροστά του. Οι ελεύθερες σκέψεις και τα κομμάτια, θα παραμείνουν κομμάτια. Όσα φοράνε παραλλαγή θα μπαίνουν εδώ. Καλή μου θητεία...