Στοίχημα...

Ισοπεδώθηκε κι η λογική που είχα για χρόνια,

Από ένα μάτσο κωθώνια, που ’χουν στον ωμό γαλόνια

Η ησυχία που χει, μάνα, απόψε είναι ένοχη,

Και στα αυτιά μου έχω τις φωνές τους από το πρωί.

Δεν βλέπω απόψε ουρανό,

Οι ψυχές δεν ξέρω που πάνε,

Πως πάω χαμένος νομίζω, σαν το φαΐ που πετάνε.

Οι υπόλοιποι στον θάλαμο πια δεν μου μιλάνε,

Αφού δεν βρίσκω το λόγο σε κανένα να μιλώ.

Στέκομαι μόνος στο κρεβάτι μου απλά και προσποιούμαι,

Και γράφω όπου βρω την λέξη αρνούμαι,

Γιατί,

Αρνούμαι, να ’χουμε ειρήνη και να είμαι εδώ,

Αρνούμαι, να τους παρακαλάω για να σε δω

Αρνούμαι, να γυρίζω στο παντού και πουθενά

Για ένα χαρτί που εντέλει δεν σου δίνει τίποτα,

Νιώθω στείρος,

Του μυαλού μου η βίδα έχει λασκάρει,

Παρ’ το χαμπάρι, στο δρεπάνι τους δεν γίνομαι στάρι.

Για εκεί με βλέπω ρε γαμώτο...